Το καλάθι, από κάτω

Μια άνετη, όπως εξελίχθηκε, νίκη επί της Δανίας (89-44), στον πρώτο αγώνα κατάταξης για τις θέσεις 9-16, ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει την παραμονή της ελληνικής ομάδας στην Α΄ Κατηγορία του φετινού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κορασίδων (U16) που διεξάγεται στα Σκόπια της Βόρειας Μακεδονίας (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν εκπροσωπήθηκε σε αυτό το τουρνουά – ιδέα δεν έχω αν έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο!). Όχι και τόσο συνηθισμένη εξέλιξη για το ελληνικό μπάσκετ κοριτσιών/γυναικών, αφού τα τελευταία χρόνια όσες (λιγοστές) φορές ανεβήκαμε στα πάνω πατώματα μιας διοργάνωσης, γκρεμοτσακιστήκαμε σχεδόν αμέσως, και με κρότο ενίοτε, την επόμενη χρονιά! Ευχάριστη εξέλιξη για μια ομάδα 16χρονων κοριτσιών που φέτος είχαν στον πάγκο, δίπλα τους, όχι μόνο την Τούλα Καλέντζου, η οποία δραστηριοποιείται έτσι κι αλλιώς στο μπάσκετ κορασίδων τα τελευταία χρόνια και η επίδρασή της είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, αλλά και τη Στέλλα Καλτσίδου στην πρώτη της προπονητική εμπειρία· όπως μαζί τους είχα

Οι φετινές εισαγωγές στο FIBA Hall of Fame (τάξη του 2019) περιλαμβάνουν και τρεις πολύ σπουδαίες γυναίκες. Η τελετή εισαγωγής θα λάβει χώρα στην Κίνα, στο περιθώριο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ανδρών, στις 30 Αυγούστου. Η JANETH ARCAIN ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας της Βραζιλίας (με την Hortencia Marcari και την Paula Silva) που κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1994 και δύο ολυμπιακά μετάλλια, αργυρό το 1996 και χάλκινο το 2000 (μαζί με μία τέταρτη θέση στους αγώνες της Αθήνας το 2004). Έπαιξε για πολλά χρόνια στο WNBA με τις Houston Comets. To 2015 εισήχθη στο αμερικάνικο Hall of Fame, στην ίδια τάξη με τη Lisa Leslie. Η MARGO DYDEK είναι η πολωνέζα σέντερ των δύο μέτρων και δεκαοκτώ εκατοστών (2.18)! Νούμερο 1 του WNBA draft το 1998, έπαιξε σε αρκετές ομάδες στην Αμερική, μεταξύ αυτών και στις Connecticut Sun, όπου συνυπήρξε με τη Μάλτση. Πρωταθλήτρια Ευρώπης με την Εθνική Πολωνίας στο Ευρωμπάσκετ του 1999 (μαζί με τη μεγαλύτερή της αδελφή, Katarzyna), έπαιξε για αρκετά χρόνια

Για το νέο προπονητικό τιμ της Εθνικής Γυναικών είχα γράψει τον περασμένο μήνα ( εδώ ). Σε εκείνη την ανάρτηση είχα περιγράψει την πρόκληση που είχαν μπροστά τους οι ολοκαίνουργιοι προπονητές για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2021 και είχα διατυπώσει τον προβληματισμό μου για την επιλογή να μην αξιοποιηθεί το νεκρό από επίσημες υποχρεώσεις καλοκαίρι για μια μίνι προετοιμασία που θα έδινε ενδεχομένως τη δυνατότητα να δοκιμαστούν κάποιες παίκτριες της νεότερης φουρνιάς· σε κάθε περίπτωση, να τους καταστεί σαφές ότι παρακολουθούνται και υπολογίζονται για τη νέα εποχή της εθνικής ομάδας. Διαψεύδοντάς με η ΕΟΚ ανακοίνωσε τελικά τη συμμετοχή της ομάδας σε διεθνές τουρνουά στην Κίνα στις 16-18 Αυγούστου, γνωστοποιώντας παράλληλα και τις παίκτριες που θα έπαιρναν μέρος στην προετοιμασία. Εκτός από τις αναμενόμενες Σπανού, Σωτηρίου, Σπυριδοπούλου, Νικολοπούλου, Σταμολάμπρου, Παυλοπούλου, Εζέτζα (ή και τη Φουράκη ακόμη), είδαμε στις κλήσεις και κάποια καινούργια, εξίσου αναμενόμενα,

Στο Ντακάρ της Σενεγάλης ολοκληρώθηκε το 26ο Αφρομπάσκετ Γυναικών 2019 (10-18 Αυγούστου) και η δική μου χάρη φτάνει ακόμη κι εκεί… Έναν χρόνο πριν, στο Παγκόσμιο της Τενερίφης, η Αφρική εντυπωσίασε, καθώς οι δύο χώρες που την εκπροσώπησαν τερμάτισαν μέσα στις 12 καλύτερες ομάδες του τουρνουά. Κατ’ αρχάς, η Σενεγάλη απέκλεισε στους ομίλους τη Λετονία, ενώ η θρασύτατη Νιγηρία, αφού πρώτα κέρδισε την Αργεντινή και την Τουρκία στον όμιλό της, ξεπάστρεψε και την Ελλάδα στο μπαράζ στερώντας μας μια τεράστια ευκαιρία να περάσουμε για πρώτη φορά στην 8άδα της διοργάνωσης. Και κάπως έτσι η ιστορία γράφτηκε από την ανάποδη: αντί να ζήσουμε εμείς την ιστορική μας στιγμή, την έζησε η Νιγηρία, καθώς έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που έπαιξε σε προημιτελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, τερματίζοντας τελικά στην 8η θέση της γενικής κατάταξης, ενώ εμείς μείναμε 11ες, μια θέση πάνω από τη 12η Σενεγάλη. Μέχρι πέρσι η Αφρική μετρούσε μηδέν νίκες σε τελική φάση Μουντομπάσκετ. Στην τυχερή Τενερίφη

Πρώτα απέκλεισαν την οικοδέσποινα Τσεχία (που τερμάτισε 9η, με δύο μόλις ήττες!). Μετά σταμάτησαν το σερί τίτλων της Ισπανίας (η οποία κατέληξε στην 5η θέση). Στον ημιτελικό ξεπάστρεψαν το μεγάλο φαβορί Γαλλία. Και στον τελικό, στο ωραιότερο ίσως και πιο ενδιαφέρον παιχνίδι της διοργάνωσης, κέρδισαν δύσκολα αλλά πανάξια τη μέχρι τότε αήττητη Ρωσία (70-67). Ποιες; Οι νεαρές Ιταλίδες, που πήραν το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Γυναικών 2019 στο Κλάτοβι της Τσεχίας. 25 πόντοι, 7 ριμπάουντ και 4 ασίστ από τη δαιμόνια πλέι-μέικερ Costanza Verona, 15 πόντοι, 6 ριμπάουντ από την ογκώδη Sara Madera, που ισοφάρισε το ματς με τρίποντο ένα λεπτό πριν τη λήξη. Ενδιαφέρον στοιχείο: μετά την ήττα από την Ολλανδία στον Δ΄ όμιλο (75-72), η Ιταλία κέρδισε όλα τα κλειστά παιχνίδια, δείχνοντας εξαιρετικό χαρακτήρα στο τέλος των αναμετρήσεων και κάνοντας μεγαλύτερες ή μικρότερες ανατροπές. Κι όταν αντιμετώπισε και πάλι τη Γαλλία στον ημιτελικό είχε πάρει το μάθημά της από το μεταξ

Πρώτα μας βρήκε κατακούτελα η κατραπακιά από τη Φινλανδία. 81 δεχτήκαμε, 57 βάλαμε (και αυτούς δύσκολα). Μετά ήρθε η κλωτσιά από τη Βουλγαρία. 58-64, μένοντας πίσω στο σκορ από την αρχή του παιχνιδιού με τη διαφορά να εκτοξεύεται μέχρι και τους 20 πόντους στη διάρκειά του! Και κάπως έτσι εξοριστήκαμε να παίζουμε για τις θέσεις 9-12 του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων Γυναικών Β΄ Κατηγορίας στην Πρίστινα του Κοσόβου (3-11 Αυγούστου). Τελικά, τερματίσαμε στην 11η θέση. Μας καταχέριασε και η Ισλανδία (67-51), όπως και η Ουκρανία μια μέρα μετά και καλά δηλαδή που υπήρχε στο τουρνουά και το ταπεινό Κόσοβο, γιατί διαφορετικά δεν θα σταυρώναμε νίκη. Έτσι, σε μια φανταστική κατηγορία 16 (Α΄ Κατηγορία) και 12 (Β΄ Κατηγορία), τουτέστιν 28 ομάδων, εμείς μείναμε 27ες, προτελευταίες και καταϊδρωμένες, Και ως γνωστόν, στο U20 δεν υπάρχει πιο κάτω – ευτυχώς! Απογοητευτικά αποτελέσματα, στατιστικά που προκαλούν θλίψη (ειδικά στα σουτ από μέση και μακρινή απόσταση), εμφανίσεις που έκαν

Η είδηση με έπιασε εξαπίνης. Πίστευα ότι η Εβίνα Μάλτση θα ήταν παρούσα τον προσεχή Νοέμβριο, στο πρώτο παράθυρο των προκριματικών για το Ευρωμπάσκετ 2021, για να βοηθήσει με την πολύτιμη εμπειρία της στη μετάβαση στη νέα εποχή της Εθνικής Γυναικών. Και ότι ο δικός της αποχαιρετισμός στην ομάδα με την οποία ταυτίστηκε στη συνείδηση όλων των φίλων του γυναικείου μπάσκετ, απανταχού στην Ευρώπη κι όχι μόνο στην Ελλάδα, θα ήταν ανάλογος με εκείνον της Στέλλας Καλτσίδου: με την Εθνική, σε επίσημο αγώνα, εντός έδρας. Αυτό το τελευταίο κυρίως. Σε. Ένα. Γεμάτο. Ελληνικό. Γηπεδάκι. Τελικά, αποφάσισε αλλιώς. Εκείνη ξέρει… Το κοντέρ πάντως σταμάτησε ψηλά. 214 συμμετοχές, 3215 πόντοι. 7 Ευρωμπάσκετ, 2 Παγκόσμια Πρωταθλήματα, Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Και μια συνεπή, επίμονη κι ακούραστη παρουσία 20 χρόνων που την κατατάσσει ανάμεσα στις πολύ σπουδαίες της ξεχωριστής, ευρωπαϊκής, γενιάς της. Μόνη… παραφωνία: οι απουσίες της το 2012 και το 2013, από επιλογή, και το 2015, από α

Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Γυναικών (U20) Α΄ Κατηγορίας στην Τσεχία και φθάσαμε αισίως στα προημιτελικά. Αφού βεβαίως πρώτα οι μικρές μου Τσέχες με πίκραναν στη φάση των 16. Σερβία – Ρωσία Με την πολύ γνωστή μας Ivana Raca η Σερβία θα ήταν φαβορί για ένα μετάλλιο, όπως άλλωστε και πέρσι που έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης. Χωρίς την Ivana, όμως, οι νεαρές Σέρβες ζορίζονται. Έχασαν στον όμιλο από την Ισπανία, κέρδισαν με σχεδόν ανατροπή τη συμπαθέστατη Πορτογαλία και κατάφεραν έστω και δύσκολα να πάρουν τη νίκη απέναντι στη Λιθουανία στο πρώτο χιαστί παιχνίδι του τουρνουά. Καλύτερες παίκτριες της Σερβίας, μέχρι στιγμής, η Mina Djordjević και η Teodora Turudić, αλλά πιο προβεβλημένη είναι η Ivana Katanić, η παίκτρια του Ερυθρού Αστέρα, ένα ψηλό και αρκετά ποιοτικό πόιντ-γκαρντ. Η Ρωσία, από την άλλη, τερμάτισε πρώτη στον Γ΄ όμιλο, κερδίζοντας και τις τρεις αντιπάλους που αντιμετώπισε (Τσεχία, Πολωνία, Σουηδία), ενώ στον γύρο των 16 απέκλεισε, λιγότερο εύκολα απ’ ό,τι αν

Τώρα, χωρίς να το επιδιώκω, εκτιμώ κάθε τι που έρχεται στην καριέρα μου κι έχουν έρθει ένα σωρό υπέροχα πράγματα: τίτλοι, ρεκόρ, μετάλλια, αρχηγιλίκια… Όλα ήρθαν λόγω της διάρκειας, επειδή συνεχίζω να είμαι εδώ. Πλάκα που 'χει η ζωή! Ποιος, αλήθεια, φανταζόταν ότι η παίκτρια που αποχαιρετήσαμε από την Ευρωλίγκα , στο φάιναλ-φορ της Ekaterinburg το 2017, με τον τίτλο της καλύτερης πασαδόρου που γνώρισε ποτέ η διοργάνωση (και με την 4η θέση στη στατιστική κατηγορία των κλεψιμάτων επίσης), θα επέστρεφε σε αυτήν όχι μία (με τη Bourges πέρσι), αλλά δύο φορές (με τη Girona του χρόνου)!  πηγή: Euroleague Women Ή ότι η παίκτρια που αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της με δάκρυα στα μάτια, μετά τον οικονομικό καταποντισμό της Ros Casares Valencia, της ομάδας με την οποία είχε ταυτιστεί στην Ισπανία, θα γύριζε τελικά πίσω και θα κέρδιζε, στα 40 της, ένα ακόμη πρωτάθλημα, με τη Girona αυτή τη φορά, καταρρίπτοντας ταυτόχρονα το ρεκόρ των ασίστ στην ιστορία της ισπανικής