Πέντε και μία αναμνήσεις από το Σίδνεϊ, #1

Το 19o Παγκόσμιο Κύπελλο της Αυστραλίας πέρασε στην ιστορία και εμείς επιχειρώντας τον απολογισμό του καταγράφουμε εκείνες τις χαρακτηριστικές στιγμές του που αξίζει να θυμόμαστε. Μετρώντας αντίστροφα, μια ανάρτηση τη φορά…

Ένα ακόμη

Στο προηγούμενο της Τενερίφης το 2018 δεν εντυπωσίασαν, αλλά το πήραν. Στο Τόκιο μάλλον προβλημάτισαν, αλλά και πάλι το πήραν. Το ξαναπήραν και στο Σίδνεϊ, όμως την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ κέρδισαν και κάτι ακόμα: το χαμένο κύρος που τις γύρισε πίσω στις εμφατικές κατακτήσεις τίτλων.

Ενδέκατο χρυσό στην ιστορία των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων για τις Αμερικανίδες, που και πάλι δεν συνάντησαν καμία αντίσταση στο διάβα τους, αφού καμιά άλλη ομάδα δεν κατάφερε να αντιταχθεί στο ταλέντο και την αγωνιστική πολυφωνία τους. Αυτή τη φορά μάλιστα η επικράτησή τους ήταν ολοκληρωτική, έως ισοπεδωτική, αν λάβουμε υπόψη τον τρόπο με τον οποίο εξουδετέρωσαν τον δυναμικό Καναδά στον ημιτελικό, πετυχαίνοντας σε αυτό το παιχνίδι ρεκόρ διαφοράς πόντων (40). Αλλά και στον τελικό, απέναντι στη φιλόδοξη Κίνα, δεν της άφησαν κανένα περιθώριο αντίδρασης (61-83).

Εκτός από τις συνήθεις υπόπτους Breanna Stewart και A’ja Wilson (MVP του τουρνουά) στεκόμαστε στην πρώτη συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση του διδύμου του Connecticut (και της USK Praha) Briona Jones και Alyssa Thomas. Η “Μηχανή” Thomas, μάλιστα, εξελίχθηκε σε πολυεργαλείο της αμερικανικής αρμάδας και αναδείχθηκε ως η καλύτερη αμυντικός της διοργάνωσης (ήταν μέσα στην πρώτη δεκάδα στις στατιστικές κατηγορίες των ριμπάουντ, κλεψιμάτων και ασίστ και δεύτερη συνολικά, από όλες τις παίκτριες του τουρνουά, στον βαθμό αποτελεσματικότητας).

Κίνα, όπως Ιαπωνία

Πανάξιες συνεχίστριες του ιαπωνικού θαύματος του Τόκιο 2021, οι Κινέζες έφτασαν μετά από πολλά χρόνια σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι το ασιατικό μπάσκετ είναι εδώ και αποτελεί, με τη βούλα πια, τη δεύτερη μεγάλη δύναμη στον κόσμο. Δύο ήττες είχαν όλες κι όλες στο τουρνουά οι Κινέζες, αμφότερες από τις ΗΠΑ, στον Α’ όμιλο (77-63) και στον μεγάλο τελικό (61-83). 

Τη σημαντικότερη νίκη τους, όμως, την έκαναν στον ημιτελικό επί της οικοδέσποινας Αυστραλίας. Με ανατροπή στο τέλος του ματς και μερικά πολύ μεγάλα plays: σπουδαίες άμυνες, κλεψίματα, σωστές επιθετικές επιλογές, κρύο αίμα και… λίγη δόση τύχης. Και κάπως έτσι, με το ταπεινό 59-61, έφυγαν από το Σίδνεϊ με το αργυρό μετάλλιο.

Χαμόγελα στο τέλος

Να τελειώνεις με ήττα στον μεγάλο τελικό ή με νίκη στον μικρό; Σίγουρα οι Αυστραλές θα ήθελαν να παίξουν μπροστά στο κοινό τους στο παιχνίδι του χρυσού μεταλλίου, αλλά και το χάλκινο που τελικά κατέκτησαν, δεν τους έκατσε κι άσχημα (95-65). Ειδικά όταν αυτό συνοδεύτηκε από το βαλς (ποιο βαλς δηλαδή, κοτζάμ συμφωνία ήταν αυτή!) του αποχαιρετισμού της μέγιστης Lauren Jackson.

Δύο ήττες για την Αυστραλία στο τουρνουά, στην πρεμιέρα από την (απογοητευτική αργότερα) Γαλλία (57-70) και από την Κίνα (59-61) στον ημιτελικό. Αυτή η τελευταία ήταν και η πιο επώδυνη, καθώς οι Αυστραλές είχαν το ματς δικό τους και το έχασαν μέσα από τα χέρια τους στο τέλος. Αλλά, είπαμε: τουλάχιστον έφυγαν από τη διοργάνωση με χαμόγελο!

Ήθελε τον Ισπανό του

Από το 2016 ακούμε και διαβάζουμε για τους μεγαλεπήβολους στόχους των Καναδών και πόσο ψηλά τοποθετούν τον πήχυ σε κάθε διοργάνωση, αλλά, πέρα από παχιά λόγια και φρούδες υποσχέσεις, λίγα πράγματα βλέπαμε από αυτή την ομάδα που τουλάχιστον κατάφερνε να πλασάρεται στην πρώτη 8άδα κάθε τουρνουά. Στο Σίδνεϊ, όμως, με νέο προπονητή τον Ισπανό Victor Lapeña (στη θέση τής, ελληνικής καταγωγής, Lisa Thomaidis), ο Καναδάς εμφανίστηκε σοβαρός, έτοιμος και μετρημένος. Οι παίκτριές του διαχειρίστηκαν εξαιρετικά τα τρία πρώτα “καυτά” ματς του ομίλου με Σερβία, Γαλλία και Ιαπωνία, όπου πέτυχαν ισάριθμες νίκες, ζόρισαν αρκετά την Αυστραλία (72-75, αφήνοντάς μας υποσχέσεις για πιο μετά) και φυσικά στο κρίσιμο νοκ-άουτ ματς με το Πουέρτο Ρίκο δεν λάθεψαν (60-79).

Κάπως έτσι οι Καναδές έφτασαν επιτέλους στη ζώνη των μεταλλίων, πασιχαρείς και ενθουσιασμένες. Αλλά μετά τις πήρε η κάτω βόλτα! Διασυρμός από τις Αμερικανίδες στον ημιτελικό (43-83) και αντίσταση μόνο για ένα ημίχρονο απέναντι στις Αυστραλές στο ματς του χάλκινου μεταλλίου (το ποστ αμυντικό παιχνίδι των Καναδών ήταν για… κλάματα). Τι να ’φταιξε άραγε; Η απειρία των παικτριών, η έλλειψη ενέργειας ή απλά οι αντίπαλες εμφανίστηκαν καλύτερες στα ματς των μεταλλίων; Μάλλον όλα αυτά μαζί, το συμπέρασμα ωστόσο παραμένει: ο Ισπανός έκανε και πάλι το θαύμα του (αν και έμεινε ανολοκλήρωτο στο τέλος), γι’ αυτό και θα συνεχίσει στον καναδικό πάγκο με ορίζοντα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού 2024.

Η αβάσταχτη μοναξιά της Αφρικής

Έτσι κι αλλιώς, μία ομάδα από την Αφρική είχε προκριθεί στο Σίδνεϊ, απλώς τη Νιγηρία περιμέναμε, το Μάλι μας βρήκε. Πέντε παιχνίδια και πέντε ήττες, καθαρές και ωραίες. Πισωγύρισμα, αν αναλογιστεί κανείς τις εμφανίσεις της Νιγηρίας και της Σενεγάλης στην προηγούμενη διοργάνωση (συνολικά οι αφρικανικές ομάδες στην Τενερίφη είχαν πετύχει τέσσερις νίκες - μία από αυτές εμείς στην Ελλάδα θέλουμε σίγουρα να μην τη θυμόμαστε!).

Ωστόσο, από το συμπαθέστατο Μάλι κρατάμε μια παίκτρια που παίζει και αναπτύσσει το μπάσκετ της τα τελευταία χρόνια στην Ισπανία: Sika Kone, ετών 20. Μια αθλητικότατη φόργουορντ 190 εκατοστών, που έκανε σπουδαίες εμφανίσεις στα γήπεδα της Αυστραλίας: 12 π., 11.8 ρ., 2.4 ασίστ. Pas mal, Sika!

Aie, aie, aie, Puerto Rico!

Το 2018, στην Τενερίφη στην πρεμιέρα του Β’ Ομίλου, το Πουέρτο Ρίκο αντιμετώπισε το Βέλγιο. Έχασε με 50 πόντους διαφορά (36-86), έχοντας σκοράρει μόνο 6 σε ολόκληρο το α’ ημίχρονο (έναντι 48 των καταιγιστικών Βελγίδων). Οι δύο ομάδες ξανασυναντήθηκαν στον προκριματικό όμιλο της Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη που μας πέρασε. Και πάλι το Πουέρτο Ρίκο έφυγε ηττημένο γλιτώνοντας στο… παρά δύο την κατοστάρα (65-98). Στο Σίδνεϊ δεν αναμενόταν να παίξει, αλλά η αποπομπή της Ρωσίας το έβαλε στον Α’ Όμιλο από το… παράθυρο. Εκεί λοιπόν, στα μακρινά γήπεδα της Αυστραλίας, τέσσερα χρόνια και πέντε μήνες μετά, οι Πορτορικανές βρέθηκαν ξανά αντιμέτωπες με τις Βελγίδες. Μόνο που τώρα το παιχνίδι ήταν ντέρμπι, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Το ματς τελικά μπορεί να χάθηκε (65-68), αλλά τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ήταν φανερό. Το Πουέρτο Ρίκο που έπαιξε σε αυτό το Παγκόσμιο, ουδεμία σχέση είχε με την ομάδα της προηγούμενης διοργάνωσης. Διεκδίκησε με αξιώσεις την πρόκριση στην 8άδα και χάρη σε δυο σπουδαίες νίκες απέναντι στη Βοσνία/Ερζεγοβίνη (58-82) και την Κορέα (92-73), τα κατάφερε. Στη δεύτερη μόλις συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπως υπενθύμισε εύστοχα ο επί χρόνια πορτορικανός προπονητής Gerardo Batista.

Πρωταγωνίστρια τρανή για την ομάδα της Κεντρικής Αμερικής αναδείχθηκε η Arella Quirantes. Προεξείχε σε όλες τις σημαντικές στατιστικές κατηγορίες για την ομάδα της (18.2 π., 6.5 ρ., 3.5 ασ.) και στο πρόσωπό της οι Πορτορικανές βρήκαν μια μεγάλη ηγέτρια που τις οδήγησε στα δύσκολα. Ωστόσο, ήταν το σούπερ παιχνίδι της Mya Hollingshed απέναντι στην Κορέα (29 π., 12 ρ.) που έκανε τη διαφορά και έστειλε το Πουέρτο Ρίκο στα προημιτελικά της διοργάνωσης βάζοντάς το ταυτόχρονα στον παγκόσμιο χάρτη του μπάσκετ γυναικών.

Ολικό ρεκτιφιέ

Η Ισπανία έλειπε. Η Ρωσία και η Λευκορωσία επίσης, αν και για άλλους λόγους. Η Βοσνία σχεδόν δεν βλεπόταν. Η Γαλλία έπαιξε με σοβαρές απουσίες. Το Βέλγιο έδειξε κουρασμένο και ανέμπνευστο. Η Σερβία βρίσκεται σε φάση αναδόμησης. Να συνεχίσουμε;...

Λετονία και Ελλάδα εκπροσώπησαν την Ευρώπη στην προηγούμενη διοργάνωση, αλλά πόσο εύκολο είναι να ξαναβρεθούν σε Παγκόσμιο; Η Τσεχία, η Πολωνία και η Ουγγαρία, εκ των παραδοσιακών δυνάμεων στον χώρο του μπάσκετ γυναικών, παραμένουν ακόμη στα αζήτητα. Ενώ η Ιταλία ολοένα προσπαθεί, μα ακόμα να φτάσει… 

Ποια, λοιπόν, θα σώσει μελλοντικά την υπόληψη της Ευρώπης;

Γενάρης 2023