Πέντε και μία αναμνήσεις από το Σίδνεϊ, #2

Το 19o Παγκόσμιο Κύπελλο της Αυστραλίας πέρασε στην ιστορία και εμείς επιχειρώντας τον απολογισμό του καταγράφουμε εκείνες τις χαρακτηριστικές στιγμές του που αξίζει να θυμόμαστε. Μετρώντας αντίστροφα, μια ανάρτηση τη φορά…

Όταν μιλάνε

Στο περιθώριο της αγωνιστικής δράσης του τουρνουά, οι συνεντεύξεις Τύπου πριν και μετά τα παιχνίδια του Παγκοσμίου είχαν ενδιαφέρον. Ειδικά, όταν οι προπονητές και οι προπονήτριες αποφάσιζαν να μιλήσουν.

Πιο διασκεδαστικός όλων ο Victor Lapeña με το ισπανικό του ταμπεραμέντο. Στις ερωτήσεις που δεχόταν για την τακτική που θα ακολουθούσε η ομάδα του στα ματς με τις επικείμενες αντιπάλους απέφευγε τεχνηέντως και σταθερά να δώσει μια σαφή απάντηση καταφεύγοντας σε χιουμοριστικά σχόλια ή αστεία. Στα σοβαρά θέματα, όμως, είχε πολλά και ενδιαφέροντα να πει. Όταν έφτασε, λ.χ., στο σημείο να… «εκλιπαρήσει» τα αμερικανικά κολέγια, όπου φοιτούν πολλές από τις ταλαντούχες νεαρές παίκτριες του Καναδά, να καταδεχτούν να συνεργαστούν με την καναδική ομοσπονδία μπάσκετ, προκειμένου να μπορέσει ο ίδιος να κάνει αξιοπρεπώς τη δουλειά του. Εμείς στην Ελλάδα πάντως σε νιώθουμε, Βίκτωρ!

Στον αντίποδα της παιχνιδιάρικης διάθεσης του Lapeña, είχαμε τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό της Sandy Brondello της Αυστραλίας και της Sheryl Reeves των ΗΠΑ. Συνηθισμένες από τις εκτεταμένες συνεντεύξεις Τύπου και τις απανωτές ερωτήσεις που δέχονται συχνά από τους αμερικανούς και αυστραλούς δημοσιογράφους (ειδικευμένους τις περισσότερες φορές στο μπάσκετ γυναικών), εμφανίστηκαν πρόθυμες πάντα να απαντήσουν αναλυτικά σε ό,τι ερωτήθηκαν.

Τέλος, είχαμε και τη Marina Maljković, μια κατηγορία από μόνη της. Στις συνεντεύξεις Τύπου δεν δίστασε να μιλήσει για όλα σχεδόν. Κατ’ αρχάς, επεσήμανε το πρόβλημα με το χαμηλό επίπεδο του πρωταθλήματος μπάσκετ γυναικών της Σερβίας. Όταν οι παίκτριες δεν μπορούν να βρουν ανταγωνιστικά παιχνίδια στις ομάδες τους, είπε η συνήθως αυστηρή Marina (και φυσικά έχει δίκιο), δεν μπορούν να εξελιχθούν σωστά και αυτό στο τέλος αποβαίνει εις βάρος των εθνικών συγκροτημάτων. Γι’ αυτό και η ίδια, με τη βοήθεια των συνεργατών της, ηγήθηκε για όλο το καλοκαίρι ενός εκτενούς training camp στη Σερβία, προκειμένου να βοηθήσει τις νεαρές σέρβες παίκτριες να κατανοήσουν τις προπονητικές της αρχές και να ενταχθούν καλύτερα στην ομάδα. Η Maljković, όμως, δεν έχει μείνει εκεί: ήδη στην ευρωλιγκάτη Fenerbahçe, τα ηνία της οποίας έχει αναλάβει από πέρσι την άνοιξη, έχει πάρει μαζί της δύο νεαρές και πολλά υποσχόμενες παίκτριες, από τα βασικά πλέον στελέχη της εθνικής Σερβίας: την 23χρονη Mina Djordjević και τη… δικιά μας, 23 Σεπτεμβρίων επίσης, Ivana Raca.

Συν τοις άλλοις, η σέρβα προπονήτρια δεν παρέλειψε να εκφράσει δημόσια τον προβληματισμό της για τον νέο κανονισμό του WNBA που τίθεται σε εφαρμογή από τη νέα σεζόν. Σύμφωνα με αυτόν, οι Αμερικανίδες υποχρεώνονται να ενσωματώνονται στα training camps των ομάδων τους από την αρχή της προετοιμασίας και μάλιστα χωρίς εξαίρεση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα τιμωρούνται με πρόστιμο και αποκλεισμό από τη λίγκα. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι εκείνη ακριβώς την περίοδο (αρχές Μαΐου) αρκετά πρωταθλήματα στην Ευρώπη και αλλού (λ.χ. στη Γαλλία, την Ισπανία, την Τουρκία) θα βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Τέλος, η Maljković «γκρίνιαξε» και για το σφιχτό καλεντάρι της FIBA, ένα σταθερό παράπονο που ακούστηκε και από τα χείλη άλλων προπονητών, όπως του Lapeña και της Brondello. Η αλήθεια είναι ότι φέτος το κακό με το καλεντάρι παράγινε, καθότι κάποιες παίκτριες (οι Αμερικανίδες κυρίως, αλλά και ορισμένες Ευρωπαίες, όπως η Βελγίδα Meesseman, η Γαλλίδα Johannès — που τελικά τραυματίστηκε και δεν έπαιξε) αγωνίζονταν για όλη τη σεζόν χωρίς σταματημό: από το WNBA στα εθνικά πρωταθλήματα και την Ευρωλίγκα ή το Γιούροκαπ, πίσω στο WNBA και στο Παγκόσμιο και… φτου ξανά από την αρχή! Παράλληλα, φέτος είχαμε και νέο σύστημα διεξαγωγής, σύμφωνα με το οποίο οι ομάδες που συμμετείχαν στο Παγκόσμιο μειώθηκαν σε 12, αλλά τα παιχνίδια που έδωσαν αυξήθηκαν σε 8, ειδικά για τις ομάδες που έφτασαν μέχρι το τέλος της διοργάνωσης. Κι όλα αυτά σε 10 μόνο ημέρες!

Είναι προφανές ότι υπό αυτές τις συνθήκες οι ομάδες με μικρό και περιορισμένο ροτέισιον ζορίστηκαν αρκετά, όπως, ίσως, όσες προσπαθούν να βασίσουν το παιχνίδι τους στην ταχύτητα και την αγωνιστική σβελτάδα (ο Lapeña υπενθύμισε ότι στο Τόκιο οι υπερηχητικές Γιαπωνέζες είχαν πάντα μία ημέρα ξεκούρασης ανάμεσα στα παιχνίδια τους). Και φυσικά με αυτά τα δεδομένα ο κίνδυνος τραυματισμού ή/και σωματικής εξάντλησης των παικτριών αυξάνεται αισθητά.

Όλα αυτά τονίστηκαν από τους προπονητές, οι οποίοι κατέθεσαν τον προβληματισμό τους για τον ημερολογιακό σχεδιασμό της FIBA. Απομένει πλέον να δούμε αν η διοργανώτρια αρχή θα βρει μια περισσότερο βιώσιμη λύση στο προσεχές μέλλον. Πάντως, ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση για αύξηση των ομάδων στην επόμενη διοργάνωση.

Γυναίκες στον πάγκο

Και μια που μιλάμε για τους προπονητές, ας αναφέρουμε και το στατιστικό που μας αρέσει πολύ. 

Από τις δώδεκα ομάδες του Παγκοσμίου, στον πάγκο είχαν γυναίκα οι πέντε: ΗΠΑ (Sheryl Reeves), Κίνα (Wei Zheng), Αυστραλία (Sandy Brondello), Σερβία (Marina Maljković), Κορέα (Sunmin Jung). Αν ο Καναδάς και η Γαλλία συνέχιζαν να εμπιστεύονται γυναίκες για τη θέση του πρώτου προπονητή, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, θα το ξεπερνούσαμε σίγουρα το 50%. Αλλά και πάλι το ισοζύγιο για τις γυναίκες προπονήτριες βγαίνει θετικό: από τις πέντε ομάδες με γυναίκα head-coach, τα μετάλλια τα πήραν οι τρεις! 

Η Wei Zheng, μάλιστα, της Κίνας αναδείχθηκε ως η καλύτερη προπονήτρια του τουρνουά! Και, όπως ήταν αναμενόμενο, αποθεώθηκε από τις παίκτριές της...

Νοέμβριος 2022