Κάθε αρχή και δύσκολη!

Από

Απολογισμός της πορείας της Εθνικής στο 38ο Ευρωμπάσκετ Γυναικών. Στην 9η συμμετοχή της.

Νέος κύκλος, νέες περιπέτειες

Από μόνη της η πρόκριση σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, με τον αναπάντεχο τρόπο που ήρθε, ήταν αναμφίβολα μια τεράστια επιτυχία. Εννέα συμμετοχές τα τελευταία 20 χρόνια δεν είναι και λίγο. Ουσιαστικά μόνο το 2013 και το 2019 απείχαμε από τελική φάση, αλλά ακόμα και τότε οι δύο αποκλεισμοί κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Σε αυτά τα 20 χρόνια, εξάλλου, οι επιτυχίες μπορεί να είναι ευάριθμες, αλλά ήταν και πολύ σημαντικές. Μία 5η θέση στη Ρίγα το 2009 και μία 4η στην Πράγα το 2017 και φυσικά αντίστοιχες προκρίσεις στην τελική φάση Μουντομπάσκετ το 2010 και το 2018. Όχι κι άσχημα!


Κι αφού λοιπόν ο κύκλος της προηγούμενης ομάδας έκλεισε ουσιαστικά στην Τενερίφη το 2018 και τυπικά στο Μάντσεστερ το 2019, στη Βαλένθια το 2021 εμφανίστηκε μια ολοκαίνουρια ομάδα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Ένα άκρως νεανικό σύνολο, με αρκετό ταλέντο και περίσσια διάθεση, αλλά και με μεγάλη απειρία. Μια ομάδα που δεν έχει το μεγάλο όνομα να ξεχωρίζει, αλλά που με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να γίνεται όλο και καλύτερη. Αρκεί βέβαια οι παίκτριες να συνεχίσουν να βελτιώνονται και να αποκτούν όλο και περισσότερες παραστάσεις από σπουδαίους και σημαντικούς αγώνες και διοργανώσεις. Μια διαδικασία καθόλου εύκολη, αφού απαιτεί χρόνο και ευνοϊκές συγκυρίες. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.


Χρονικό

Τρία παιχνίδια στον Β΄ όμιλο της διοργάνωσης, ισάριθμες ήττες. Μια καθοριστική στην πρεμιέρα από το Μαυροβούνιο (70-55), μια ομάδα που ίσως ήταν στα μέτρα μας αλλά οι διεθνείς μας εμφανίστηκαν μέτριες. Μια πεντακάθαρη ήττα στη δεύτερη αγωνιστική από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Σερβία (51-85), που μας έπνιξε με τα απλωμένα πλοκάμια της στην άμυνα και χτύπησε από την αρχή του παιχνιδιού στα μις-ματς στην επίθεση (η Aleksandra Crvendakić έκανε ό,τι ήθελε απέναντι στις κατά πολύ κοντύτερες Σταμολάμπρου, Νικολοπούλου και Παυλοπούλου)· και μια τελευταία, δυσκολότερη αυτή τη φορά, ήττα από τη φιλόδοξη και επίσης νεανική Ιταλία (77-67). Αυτό το τελευταίο παιχνίδι ήταν και το καλύτερό μας στη διοργάνωση κι ίσως το πιο ελπιδοφόρο για το μέλλον.



Τί μάθαμε λοιπόν από αυτό το Ευρωμπάσκετ;

Πρώτον, ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια για απουσίες. Και μπορεί για τον τραυματισμό της Άννας Σπυριδοπούλου να είχαμε κάπως προετοιμαστεί, αλλά εκείνος της Ελεάννας Χριστινάκη, στο τελευταίο μάλιστα παιχνίδι προετοιμασίας στο Βέλγιο (με όλο το τραγελαφικό παρασκήνιο), μας στοίχισε αρκετά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ότι χάσαμε μία από τις βασικές μας σκόρερ δηλαδή, αντιμετώπισε πρόβλημα τραυματισμού και η Άννα-Νίκη Σταμολάμπρου με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου έτοιμη για το παιχνίδι της πρεμιέρας κόντρα στο Μαυροβούνιο.

Δεύτερον, μάθαμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια (ίσως δεν θα έπρεπε να έχουμε καν την ανοχή) για κουτσουρεμένες κι ελλιπείς προετοιμασίες. Ό,τι συνέβη με την πολύμηνη διακοπή κάθε αγωνιστικής δραστηριότητας στο μπάσκετ γυναικών, την καθυστερημένη επανεκκίνηση, το αλλοπρόσαλλο τελείωμα της σεζόν με τις ενστάσεις, τις εντάσεις, τις τοξικές ανακοινώσεις ένθεν κακείθεν και τις επαναλήψεις αγώνων, μόνο ως τραγέλαφος μπορούν να χαρακτηριστούν. Αυτά δεν συνέβησαν σε καμία χώρα που συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ και φυσικά καμία χώρα δεν αποπνέει την τοξικότητα που δυστυχώς έχει ενσκήψει και στην ελληνική Α1 Γυναικών.

Τί άλλο μάθαμε; Ότι τα κολέγια μάς πληγώνουν. Ελλείψει συνεπούς δουλειάς στις δομές και τις υποδομές του σωματειακού αθλητισμού και ισχυρών κινήτρων, οι νέες ταλαντούχες παίκτριες κατευθύνονται μοιραία και αναπόφευκτα στην Αμερική. Αλλά ακόμα και αυτές που πηγαίνουν σε αξιόλογα κολέγια (όπως η Έ. Μποσγανά στο Stanford, η Έ. Τσινέκε στο South Florida), στην πραγματικότητα επιλέγουν για μεγάλο χρονικό διάστημα να απέχουν από το ευρωπαϊκό μπάσκετ, επομένως αργούν να μπουν σε πραγματικές συνθήκες παιχνιδιού και να ωριμάσουν. Και ανάλογα με την περίπτωση και το κολέγιο, εγείρονται και απαιτήσεις από τους Αμερικανούς, αν όχι και απαγορεύσεις, όπως στην περίπτωση της Ιωάννας Κριμίλη και της Ιωάννας Χατζηλεοντή που τόσο το San Frascisco όσο και το Kansas δεν επέτρεψαν στις παίκτριες να αγωνιστούν με την Εθνική στη διοργάνωση και να αποκτήσουν πολύτιμες εμπειρίες από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αν σε αυτά προσθέσουμε και το ότι Κριμίλη, Χατζηλεοντή, Τσινέκε, Μποσγανά (και ίσως καναδυό ακόμα) δεν θα είναι διαθέσιμες για τα δύσκολα προκριματικά του επόμενου Ευρωμπάσκετ (μαζί με τις τραυματισμένες Σπυριδοπούλου και Χριστινάκη), τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο.


Τα παιχνίδια της Βαλένθια, τέλος, μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε και κάτι ακόμα ως προς την αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας μας. Η παρουσία της Μ. Φασούλα είναι όντως πολύ σημαντική για την Εθνική μας κι ευελπιστούμε ότι την προσεχή σεζόν στην Perfumerías Avenida και μέσα από τη συνεργασία της με τον Roberto Íñiguez θα γίνει ακόμη καλύτερη, αλλά ταυτόχρονα ήταν κι ένα μεγάλο αγκάθι στα ματς του Ομίλου. Το παιχνίδι μας γίνεται τόσο προβλέψιμο και αργό με τη Φασούλα στο παρκέ που είναι πολύ εύκολο για κάθε αντίπαλη ομάδα να προσαρμοστεί και να μας δημιουργήσει επιθετικό και αμυντικό πρόβλημα. Γιατί, μπορεί να λέμε ότι επιτέλους διαθέτουμε κι εμείς μια ψηλή παίκτρια (μόνιμη πληγή μας όλα αυτά τα χρόνια), αλλά και στους τρεις αγώνες της Βαλένθια (ειδικά απέναντι στις ποιοτικότερες Σερβία και Ιταλία) το καλύτερο μπάσκετ μας το παίξαμε χωρίς τη Φασούλα. Αντίθετα, με τη Σπανού στο 5 η ομάδα είχε μεγαλύτερη ταχύτητα στα μετόπισθεν, έβγαζε περισσότερες άμυνες και έβρισκε καλύτερο ρυθμό στην επίθεση. Και παραδόξως έλεγχε καλύτερα τα ριμπάουντ.

Η προηγούμενη παρατήρηση αναδεικνύει και άλλη μια αδυναμία αυτής της ομάδας: το μέτριο επίπεδο των γκαρντ μας. Σταμολάμπρου, Παυλοπούλου, Τσινέκε και Νικολοπούλου έχουν πολλά και θετικά στοιχεία στο παιχνίδι τους, αλλά δεν διαθέτουν μάκρος ούτε είναι ιδιαίτερα δημιουργικές στο να ξεκλειδώνουν κλειστές άμυνες. Είναι ωραίο και χρήσιμο να έχεις μια ψηλή παίκτρια στη ρακέτα, αλλά όταν αδυνατείς να της περάσεις σωστά την μπάλα στο ζωγραφιστό, κάπως την ακυρώνεις. Και αντίστοιχα στην άμυνα, όταν αντιμετωπίζεις ομάδες όπως η Σερβία και η Ιταλία με τα ψηλά γκαρντ, τότε βρίσκεσαι μονίμως να αντιμετωπίζεις καταστάσεις μις-ματς. Λύσεις φυσικά υπάρχουν, αλλά χρειάζεται εμπειρία και δουλειά.


Περί στατιστικών

Οι αριθμοί μπορεί να μη λένε όλη την αλήθεια, αλλά σίγουρα δείχνουν μεγάλο από το μέρος της. Από όλες τις ομάδες που συμμετείχαν στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας και της Γαλλίας η Ελλάδα ήταν 1η στην κατηγορία των λαθών (19.7), τελευταία στο σύνολο των ριμπάουντ (28.7) και στο ποσοστό στις ελεύθερες βολές (62.9%), προτελευταία στον συνολικό αριθμό πόντων (57.7) και, παραδόξως, 2η στο ποσοστό στα τρίποντα (36.6%). Κάποια από αυτά (τα λάθη λ.χ.) είναι απόρροια της απειρίας μας (και της ικανότητας των αντιπάλων), αλλά κάποια άλλα (όπως τα ριμπάουντ) είναι θέμα συνεργασίας, σωστής τοποθέτησης και διάθεσης. Σε όλα χωράει (κι επιβάλλεται) βελτίωση.


Η ελπίδα


Δεν περιμέναμε φυσικά το Ευρωμπάσκετ για να διαπιστώσουμε το ταλέντο και το θράσος της 17χρονης Έλενας Μποσγανά, μιας από τις νεαρότερες παίκτριες (μαζί με την επίσης 17χρονη Emma Johansson της Σουηδίας) που συμμετείχαν στο φετινό τουρνουά. Αλλά σίγουρα οι εμφανίσεις της ήταν ό,τι πιο ελπιδοφόρο μπορέσαμε να δούμε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ για την ομάδα μας. Πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής (16.7 λεπτά μ.ό), δεν δίστασε να εκτελέσει αρκετές προσπάθειες και γενικά η συνολική της παρουσία ήταν θετικότατη, ειδικά στο τρίτο παιχνίδι απέναντι στην Ιταλία (13 π., 6 ρ. 3 κλεψ.).

Την Μποσγανά τη χρειαζόμαστε. Τα μακριά χέρια της σε άμυνα κι επίθεση είναι υπερπολύτιμα και θα μπορούσαν μαζί με την (υγιή προπάντων) Χριστινάκη να φτιάξουν στις θέσεις 2-3 ένα ωραιότατο ντουέτο. Αλλά για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια μάς την παίρνουν και αυτήν οι Αμερικανοί. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα μας την επιστρέψουν ακόμη καλύτερη, ειδικά στο μακρινό σουτ (και τις βολές) που είναι και η τεράστια πληγή στο επιθετικό της παιχνίδι.

Ιούλιος 2021

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου