Fracaso

Για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Γυναικών Β' Κατηγορίας (U20B) που διεξήχθη στα Σκόπια (9-17 Ιουλίου 2022).

Στα γρήγορα

Ένα παιχνίδι, με το Ισραήλ στον προημιτελικό, έκρινε τα πάντα. Μια κακή ομαδική εμφάνιση, που συνοδεύτηκε από μια εξίσου κακή ατομική απόδοση ορισμένων παικτριών — και αυτό ήταν. Το όνειρο (και η προσδοκία) για την άνοδο στο πάνω ράφι της κατηγορίας έμεινε και πάλι ανολοκλήρωτο. Με μία λέξη: αποτυχία.

Το χρονικό

Ο Α' Όμιλος, στον οποίο κληρώθηκε η Εθνική Νέων Γυναικών, φάνταζε εξαρχής βατός, με μόνη επικίνδυνη ομάδα τη γνώριμή μας από τις προηγούμενες ηλικιακές κατηγορίες Τουρκία. Ξέραμε, όμως, ότι η διασταύρωση που μας περίμενε στη στροφή με τον Β' Όμιλο έκρυβε παγίδες. Και μπορεί η ήττα (64-55) από τις εξαιρετικά διαβασμένες Τουρκάλες στον όμιλο να μην μας έβγαλε εκτός στόχων, όμως, στη στροφή που λέγαμε, μας έριξε πάνω στο σκληροτράχηλο Ισραήλ.

Λύση στην άμυνα απέναντι στην ταλαντούχα Yarden Garzon (26 π.) και την Emma Rinat (21 π.) δεν βρήκαμε ποτέ (οι δυο τους πέτυχαν τα 9 από τα 11 συνολικά τρίποντα του Ισραήλ έχοντας η καθεμιά συμπαθητικά ποσοστά ευστοχίας — 40 και 50% αντίστοιχα), την ίδια ώρα που η επίθεσή μας (πιο προβλέψιμη από ποτέ) μας πρόδωσε με κάθε πιθανό τρόπο: τελειώσαμε το ματς με 4/23 τρίποντα (2/10 για τη Λαμπρινή Πολυμένη), με πολλά λάθη (17 έναντι 10 των αντιπάλων) και με μια κάκιστη εμφάνιση της Έλενας Μποσγανά που πέτυχε μόνο 3 πόντους με θλιβερά στατιστικά (1/10 σουτ εντός πεδιάς). Κερασάκι στην τούρτα το αποκαρδιωτικό ποσοστό στις ελεύθερες βολές (15/28, μόλις 53.6%). Φωτεινή εξαίρεση το παιχνίδι της Ιωάννας Χατζηλεοντή που τελείωσε το ματς με double-double (18 π., 13 ρ.), αλλά και με δύο σημαντικές ανορθογραφίες: τα 6 της λάθη (δείγμα της πίεσης που δέχθηκε στο ποστ) και το 50% στις βολές (8/16).

Τελικό σκορ: 65-57 και ήττα με μια διαφορά 8 πόντων που σχηματίστηκε ωστόσο προς το τέλος του παιχνιδιού — και να φανταστεί κανείς πως 2:30 πριν τη λήξη καταφέραμε να προσπεράσουμε στο σκορ με 55-56! Αλλά τα τρίποντα των άλλων και οι χαμένες βολές των δικών μας μας πλήγωσαν ανεπανόρθωτα.

Τα δύο επόμενα παιχνίδια για τις θέσεις 5-8 είχαν διαδικαστικό χαρακτήρα. Νίκη επί της Νορβηγίας (78-53) και επί της Γερμανίας (49-74), με μια τελευταία εμφάνιση που ήταν και η καλύτερη της ομάδας στο τουρνουά. Αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει.

Αυτή ήταν η τελευταία συμμετοχή της Ιωάννας Χατζηλεοντή στις μικρές εθνικές ομάδες και γενικά όσων γεννήθηκαν το 2002. Έλενα Μποσγανά, Δανάη Παπαδοπούλου, Λαμπρινή Πολυμένη και οι λοιπές του 2003, μαζί με όσες ανέβουν από τη Νεανίδων (του 2004) θα έχουν άλλη μια ευκαιρία του χρόνου — με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα είναι διαθέσιμες. Όμως, για άλλη μια φορά, σε ένα u20 η εικόνα που παρουσιάσαμε ήταν απογοητευτική, γεγονός που θα έπρεπε να μας προβληματίσει.

Τι έφταιξε;

Αναμφίβολα τα 2-3 χρόνια πανδημίας που μεσολάβησαν από τις προηγούμενες νεανικές διοργανώσεις λειτούργησαν ανασταλτικά στην μπασκετική εξέλιξη αρκετών παικτριών. Όσες παρέμειναν στην Ελλάδα πέρασαν πολύ καιρό χωρίς αγωνιστικές υποχρεώσεις, ενδεχομένως και χωρίς ποιοτική προπόνηση. Ενώ όσες μεταπήδησαν στην Αμερική είτε πήραν ελάχιστο έως μηδενικό χρόνο συμμετοχής (λ.χ. η Μποσγανά στο Stanford) είτε βρέθηκαν σε αμφιλεγόμενης ποιότητας κολλέγια. Η Χατζηλεοντή (Kansas), από την άλλη, φάνηκε να είναι η μόνη που δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τη μετάβαση αυτή, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι τέτοια παίκτρια που μάλλον θα είχε την ίδια εξέλιξη όπου κι αν έπαιζε.

Αρνητικά λειτούργησε σίγουρα και η απουσία της Χριστίνας Αναστασοπούλου, η οποία την τελευταία στιγμή τραυματίστηκε και τέθηκε εκτός αποστολής. Η παρουσία της θα πρόσφερε άλλη μια λύση στην επίθεση, ειδικά στο σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, και φυσικά θα μας έδινε διαφορετική δυναμική στην άμυνα με τη χρησιμοποίηση από πλευράς των προπονητών ημίψηλων σχημάτων — μια πεντάδα με τη Μποσγανά και την Αναστασοπούλου να εναλλάσσονται στις θέσεις 2 και 3 θα έβαζε δύσκολα στις αντίπαλες παίκτριες.

Ακόμα κι έτσι, όμως, παρά τις απουσίες και τις αναποδιές, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας φάνηκε ότι ήταν άλλο: η προβλεψιμότητα στο παιχνίδι μας που μας καθιστούσε εύκολη λεία για τις αντίπαλες άμυνες. Η επιθετική μας δραστηριότητα στηρίχθηκε κυρίως στις Χατζηλεοντή και Μποσγανά, από τις οποίες περιμέναμε σχεδόν τα πάντα, την ώρα που οι υπόλοιπες παίκτριες περιορίστηκαν περισσότερο σε ρόλο κομπάρσου και πολύ δύσκολα αναλάμβαναν πρωτοβουλίες. Η Λαμπρινή Πολυμένη που, απούσης της Αναστασοπούλου, προοριζόταν για τρίτος επιθετικός πόλος της ομάδας βρέθηκε… εκτός τόπου και χρόνου και φυσικά στην ανταπόκριση απέναντι στην περιφερειακή πίεση που δέχτηκαν τα δύο πόιντ-γκαρντ (Σακελλαρίου και Γούλα) πήραμε κοντά στη βάση. Το παιχνίδι με την καλά διαβασμένη Τουρκία ήταν αποκαλυπτικό των αδυναμιών μας ως ομάδας και έκανε να ηχήσουν πολλά καμπανάκια, που τα ξανακούσαμε απαράλλαχτα στο κομβικό ματς με το Ισραήλ.

Στα παραπάνω ας προσθέσουμε και τις κακές ατομικές άμυνες (η Μποσγανά ειδικά θα πρέπει να δουλέψει πολύ σε αυτόν τον τομέα — το είδαμε και στο τουρνουά Μπεσκάκη με την Εθνική Γυναικών), αλλά και γενικότερα την αδυναμία των περισσότερων παικτριών μας στο παιχνίδι 1 v. 1.

Στα πάνω πατώματα…

Ανεβαίνει το Μαυροβούνιο που κατέκτησε την 1η θέση στη διοργάνωση, με τη βραχύσωμη Marija Lekovic στη σύνθεσή του, η οποία δικαίως αναδείχθηκε σε MVP του τουρνουά (14.6 π., 3.3 ρ., 4.4 ασ., 2.5 κλεψ.),

Παρέα προβιβάζεται και η Τουρκία που αν και ζόρικα κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό. Όπως και το αξιόμαχο Ισραήλ που κέρδισε στο παιχνίδι του χάλκινου μεταλλίου τη σαφώς πιο αδύναμη Σλοβενία, που έμεινε 4η και… παραπονεμένη.

Ιούλιος 2022