Αποχαιρετισμός

Πρόωρος, στη σπουδαία Sonja Vasić. Αλλιώς, Petrović.

Η ανακοίνωση

Στο περιθώριο της αναμέτρησης της Girona με την Avenida για την 30ή αγωνιστική του ισπανικού πρωταθλήματος (και τελευταία της κανονικής περιόδου για φέτος), η Vasić ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αποχωρήσει από την ενεργό δράση αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Όχι ακριβώς κεραυνός εν αιθρία η είδηση, σίγουρα όμως είναι από αυτές που σου προξενούν στενοχώρια, καθώς η Vasić έχει συνδέσει το όνομά της με την Ευρωλίγκα Γυναικών και γενικά με το γυναικείο μπάσκετ στην Ευρώπη (βλ. και προηγούμενη ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο).

Αυτή η στιγμή θα ερχόταν. Αποσύρομαι για να εστιάσω στην προσωπική μου ζωή. Είμαι ευχαριστημένη με όλα όσα έχω καταφέρει στην καριέρα μου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες κλείνουν τον κύκλο μου. Εδώ και τρεις σεζόν το γόνατό μου δεν με υπηρετεί όπως εγώ θέλω. Και από αυτό καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα. Δεν είναι μια ξαφνική απόφαση.

Για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα η Vasić έπαιξε στα 19 της χρόνια τη σεζόν 2007-2008 με τη Bourges, με την οποία έφτασε μέχρι το φάιναλ-φορ του Brno και την κατάκτηση της τέταρτης θέσης. Τότε ήταν που τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης νέας παίκτριας της Ευρώπης για το 2007. Ακολούθησαν μέχρι το 2019 αλλεπάλληλα Final 4 (ή Final 8) με όσες ομάδες κι αν αγωνίστηκε, αλλά και τρεις τίτλοι: το 2009 και 2010 με τη Spartak Μόσχας και το 2015 με την USK Praha. Το 2018, παίζοντας για λογαριασμό της Dynamo Kursk, αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας, ενώ δύο φορές έχει ψηφιστεί παίκτρια της χρονιάς στη Σερβία.

Με την εθνική ομάδα της χώρας της, η Vasić έχει κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2015 (Βουδαπέστη) και το χάλκινο τόσο σε αυτό του 2019 (Βελιγράδι) όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 (Ρίο). Και ευελπιστεί να είναι παρούσα και το καλοκαίρι που μας έρχεται, πρώτα στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας και της Γαλλίας, όπου θα τη βρει μπροστά της η δική μας Εθνική, όσο και στους Ολυμπιακούς του Τόκιο λίγο αργότερα.

Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στη θέση της point-guard, αλλά πήρε απότομα ύψος και μετατοπίστηκε στη θέση 3 για να καθιερωθεί σιγά-σιγά ως μια από τις πιο ευέλικτες παίκτριες του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ γυναικών. Στη διάρκεια της καριέρας της ταλαιπωρήθηκε συχνά από τραυματισμούς (οι δύο χιαστοί της πρέπει να συμπεριληφθούν, ανάμεσα σε άλλους, στα παράσημά της), αλλά ξεχώριζε πάντα για την ανιδιοτέλεια του παιχνιδιού της, για το πολύπλευρο ταλέντο της, καθώς και για εκείνη τη σπάνια ικανότητα που είχε να βγαίνει μπροστά στα κρίσιμα και να τελειώνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα παιχνίδια. Τρανή απόδειξη η παράσταση στο τρίτο ματς της σειράς των πλέι-οφ ανάμεσα στην USK Praha και τη Nadezhda στο Όρενμπουργκ για την Ευρωλίγκα της σεζόν 2016-2017 και ειδικά το β΄ ημίχρονο του παιχνιδιού.

Αλλά και η εμφάνισή της στο παιχνίδι της Σερβίας με τη Σλοβενία στο Ευρωμπάσκετ της Πράγας το 2017, όταν οι Σέρβες έπαιξαν τα… ρέστα τους για να περάσουν στην επόμενη φάση στο τρίτο και τελευταίο παιχνίδι του ομίλου. Δύο αγωνιστικές παραστάσεις που μας χάρισε παίζοντας στην κυριολεξία με ένα πόδι.

Με τα δικά της λόγια

Για τον τρόπο παιχνιδιού της

Όταν πήγα να παίξω στο εξωτερικό, […] αν έχανα τα πρώτα σουτ, προτιμούσα να μην επιμένω. Ήταν πιο σημαντικό για εμένα να καθοδηγώ την ομάδα μου, να οργανώνω το παιχνίδι και να γεμίζω τις τρύπες που ένιωθα ότι υπήρχαν, από το να σκοράρω. […] Μέχρι σήμερα, αν δεν ξεκινήσω καλά στο παιχνίδι ή δω κάποια άλλη να είναι σε καλύτερη μέρα, δεν βλέπω γιατί πρέπει να κυνηγήσω το προσωπικό μου σκορ ή να παίξω για τον εαυτό μου. Πιστεύω βέβαια ότι μακροπρόθεσμα αυτή μου η στάση έκανε όντως τη διαφορά, γιατί δέχομαι προσφορές από μεγάλες ομάδες ακριβώς επειδή ξέρουν ότι μπορώ να συνεισφέρω με διαφορετικούς τρόπους και όχι μόνο με το σκοράρισμα. (πηγή)

Για τη θητεία της στη Spartak Μόσχας

Θυμάμαι την πρώτη μου χρονιά στη Spartak. Δεν έπαιξα στην αρχή της σεζόν γιατί το προηγούμενο καλοκαίρι είχα πάθει ρήξη χιαστών και συμφωνήσαμε να ενταχθώ με την ομάδα στη μέση της χρονιάς, αφού πρώτα κάνω την εγχείρηση στη Μόσχα και την αποθεραπεία στην πατρίδα μου. Πήγα λοιπόν, είχαμε μπροστά μας ένα παιχνίδι, μίλησα για λίγο με τον προπονητή της ομάδας, ο οποίος έφυγε μετά από λίγο γιατί είχε δουλειά. Στεκόμουν μόνη στον διάδρομο, αμήχανη για όλα και προσευχόμουν να μην περάσει από εκεί καμιά γνωστή παίκτρια γιατί δεν θα τολμούσα –εγώ, ένα τίποτα– να χαιρετήσω κάποιο μεγάλο όνομα. Και τότε ξαφνικά εμφανίζεται η Diana Taurasi, με φωνάζει με το όνομά μου και με αγκαλιάζει. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν πράγματι το ζούσα αυτό. Ξέρει ποια είμαι;

Εκεί έμαθα πώς αντιμετωπίζουν το μπάσκετ οι μεγάλες αθλήτριες, πώς προπονούνται και πώς παίζουν απέναντι στις καλύτερες και τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος, πώς βρίσκουν κίνητρο και πώς συμπεριφέρονται στους γιατρούς και τους φυσιοθεραπευτές τους. Αυτά τα πράγματα μαθαίνονται καλύτερα από τα μεγάλα ονόματα του αθλήματος.

Στη Spartak πέρασα από όλους τους ρόλους που υπάρχουν σε μια ομάδα. Από το να είμαι η δωδέκατη παίκτρια, από το να κάθομαι στον πάγκο, από το να είμαι η έκτη παίκτρια, από το να παίζω βασική και, τέλος, από το να οδηγώ την ομάδα στο φάιναλ-φορ. Αυτό με βοήθησε να ξέρω πώς ακριβώς αισθάνεται η δωδέκατη, η έκτη και η πρώτη παίκτρια, να βρίσκω, επομένως, μια κοινή γλώσσα με όλες τους. (πηγή)

Για τα χρόνια της στην Πράγα

Τα χρόνια μου στην USK Praha ήταν τα πιο ικανοποιητικά. Όχι μόνο για τις νίκες, αλλά και για την ίδια την ομάδα. Απ’ όλες τις ομάδες που έχω παίξει, μόνο εκεί συνάντησα τον καλύτερο συνδυασμό παικτριών και προσωπικοτήτων. Ευρωπαίες, Αμερικανές και Τσέχες, ξέραμε όλες τον ρόλο μας, τί έπρεπε να κάνουμε για να λειτουργήσει η ομάδα. Ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί τόσο άνετα πάνω στο παρκέ. (πηγή)

Για την επιστροφή στην Εθνική Σερβίας

Δεν ήμουν μέλος της Εθνικής τα πρώτα χρόνια όταν άρχισε να χτίζεται αυτή η πετυχημένη ομάδα. Θυμάμαι ότι είχα γυρίσει από την Πράγα. Είχαμε μόλις κερδίσει την Ευρωλίγκα [σ.σ.: το 2015] και βρισκόμουν σε μια ομάδα όπου πραγματικά ένιωθα ότι ανήκα μεταξύ των κορυφαίων παικτριών στην Ευρώπη. Η Marina [Maljković] επικοινώνησε μαζί μου για να γυρίσω πίσω στην Εθνική, αλλά εγώ είχα αμφιβολίες και προσπαθούσα να πάρω τη σωστή απόφαση. Ανησυχούσα για το αν θα ταίριαζα σε μια ομάδα που είχε ήδη διαμορφωθεί. Ήξερα ότι μπορούσα να συνεισφέρω με το παιχνίδι μου, αλλά ταυτόχρονα γνώριζα ότι το γυναικείο μπάσκετ έχει να κάνει περισσότερο με τις εξωαγωνιστικές συνθήκες και ανησυχούσα μήπως χαλούσα το κλίμα.

Φυσικά οι γονείς μου μού είπαν: "Είναι η εθνική ομάδα, δεν υπάρχει δίλημμα". Όλες τις αποφάσεις τις παίρναμε ως οικογένεια δημοκρατικά κι έτσι από τη στιγμή που μειοψήφησα, έπρεπε να επιστρέψω στην εθνική ομάδα.

[…]

Η επιτυχία μας [στο Ευρωμπάσκετ 2015] ήταν έκπληξη για πάρα πολλούς γιατί μας είχαν υποτιμήσει. Ακόμα και μετά το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς [Ρίο 2016] έλεγαν ότι οφειλόταν στην τύχη. Ειδικά μετά την αποτυχία μας στην Πράγα [Ευρωμπάσκετ 2017], πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να πουν ότι απλώς κάναμε την έκπληξη για δύο καλοκαίρια. (πηγή)

Για την περιπέτεια στο Κουρσκ

Τον πρώτο χρόνο στη Dynamo Kursk ήμουν η MVP της Ευρωλίγκας και μόλις τελείωσε η σεζόν σκέφτηκα να φύγω. Ο κόσμος απορεί όταν το λέω, γιατί πραγματικά έπαιξα πολύ καλά εκείνη τη χρονιά. Αλλά τόσο σε μένα όσο και σε άλλες Ευρωπαίες παίκτριες (Xargay, Cruz) μάς κόστισε, επειδή το παιχνίδι δεν ήταν ομαδικό. Αισθανόσουν πολλή μοναξιά σε αυτή την ομάδα. Κάθε παίκτρια είχε τα προβλήματά της, αλλά στις δύσκολες στιγμές δεν ήμασταν μαζί, η καθεμιά ήταν στον κόσμο της. Κι ύστερα είναι αυτό το θέμα με τα λεφτά, ξοδεύουν τόσο πολλά, που καταλήγουν να αφαιρούν το συναίσθημα από το μπάσκετ. Αρχίζει να είναι μόνο η δουλειά σου. Όταν έχεις μια ομάδα, όπως εκείνη η Kursk ή η τωρινή Ekaterinburg, όταν ξέρεις ότι θα κερδίσεις και θα πας στο φάιναλ-φορ, όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Όταν πήραμε την πρόκριση για το φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας, για μένα ήταν κάτι απίστευτο. Και τότε γύρισα προς τον πάγκο και είδα ότι κανένας δεν χοροπηδούσε ούτε πανηγύριζε. Μου φαινόταν αδιανόητο κάτι τέτοιο. Αλλά αν έχεις 12 σταρ στην ομάδα η επιτυχία είναι εύκολη υπόθεση. Έτσι όμως χάνεις το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού. (πηγή)

Για το μπάσκετ γυναικών

Πιστεύω ότι παίζουμε αυτό το παιχνίδι με πολύ συναίσθημα και προσφέρουμε μια διαφορετική πλευρά του μπάσκετ. Και το κάνουμε με αγάπη. (πηγή)

Σονίτα, σε ευχαριστούμε!

Μάρτιος 2021

(τελευταία ενημέρωση: Αύγουστος 2021)