Κάπως καλύτερα!
Η αλλαγή στο τιμόνι της ΕΟΚ έφερε έναν άνεμο ανανέωσης στο ελληνικό μπάσκετ, ορατό φυσικά και στο μπάσκετ γυναικών, τις τύχες του οποίου ανέλαβαν η Άννυ Κωνσταντινίδου και ο Χρήστος Βασιλειάδης. Κι ενώ είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν για να λέμε ότι έχουμε τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα της προκοπής, η φετινή χρονιά κύλησε, σε γενικές γραμμές, ομαλά, χωρίς ιδιαίτερα παρατράγουδα. Ακολουθούν τα 5 + 1 σημεία που αξίζει να θυμηθούμε.
Πέντε
Εννέα ομάδες παρατάχθηκαν στην αφετηρία της σεζόν (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΟΑ Χανίων, ΠΑΣ Γιάννινα, Εσπερίδες, Δάφνη Αγ. Δημητρίου, Ελευθερία Μοσχάτου, Νίκη Λευκάδας), με τη δέκατη, τον Σπόρτιγκ, να δηλώνει αδυναμία και να αποσύρεται τελικά από την Α1. Ένα σύντομο πρωτάθλημα, στο τέλος του οποίου θα αναδεικνυόταν ένας πρωταθλητής (ναι, και πάλι με μεταφορά νικών από την κανονική περίοδο στα πλέι-οφ!) και δεν θα υποβιβαζόταν κανείς. Win-Win, με άλλα λόγια! Τώρα, πώς αυτό το σύντομο πρωτάθλημα διήρκεσε μέχρι τα μέσα Μαΐου, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά… Εντάξει, υπάρχουν απαντήσεις — στεκόμαστε μόνο σε μία: Πανελλήνιο Νεανίδων!
Φέτος, επίσης, είχαμε την αύξηση των ξένων παικτριών στις τέσσερις, καθώς δόθηκε η δυνατότητα στις ομάδες να πάρουν και κοινοτικές αθλήτριες, σε μια προσπάθεια να συμβαδίσουν τα ρόστερ τους με αυτά της υπόλοιπης Ευρώπης. Οι ξένες, πάντως, που έρχονται στην Ελλάδα εξακολουθούν —πλην ελαχίστων εξαιρέσεων— να προέρχονται από το… κάτω ράφι, οι προπονητές όμως, μην έχοντας και άλλη επιλογή, στηρίζουν σε αυτές το παιχνίδι τους. Άλλωστε, δεν υπάρχουν διαθέσιμες και πολλές νεαρές ταλαντούχες Ελληνίδες που να μην έχουν φύγει ήδη στα αμερικάνικα κολέγια και, κάπως έτσι, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Από του χρόνου, ωστόσο, μαθαίνουμε πως η ΕΟΚ προσανατολίζεται να μειώσει τις ξένες σε τρεις ή ακόμη και σε… δύο. Πρόθεση που σίγουρα θα δυσανασχετήσει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό που έχουν βλέψεις για συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Τέσσερα
Σε τι άραγε να αποσκοπούσε η πρώιμη αυτή απόφαση των ομάδων για ευρωπαϊκή συμμετοχή; Πιθανώς να θέλησαν να μετρήσουν τις δυνατότητές τους ή έστω να προκαλέσουν την τύχη τους. Πιο πιθανό πάντως θεωρώ το ενδεχόμενο να στόχευε η κίνηση αυτή σε μια δυναμική έξοδο των ελληνικών συλλόγων στην Ευρώπη, μετά και την περσινή εσωστρέφεια λόγω κορονοϊού. Άλλωστε, με τον τρόπο αυτό μαζεύτηκαν και κάποιοι βαθμοί στο point-system της FIBA για λογαριασμό της Ελλάδας — ποιος ξέρει, ίσως ο Ολυμπιακός χτυπήσει του χρόνου την πόρτα της Ευρωλίγκας!
Η ομάδα πάντως που μέσα σε αυτή τη συγκυρία δημιούργησε τις μεγαλύτερες προσδοκίες, όχι κατ’ ανάγκη για διάκριση στην Ευρώπη, αλλά σίγουρα για την Ελλάδα, ήταν ο ΠΑΟΚ. Ο Κώστας Κεραμιδάς ανέλαβε το προπονητικό πόστο μετά την αποχώρηση του Βασίλη Μασλαρινού για την Α2 της Ιταλίας, η Πηνελόπη Παυλοπούλου επαναπατρίστηκε για χάρη του απορρίπτοντας πρόταση του Ολυμπιακού, ένας άνεμος ευφορίας πέρασε πάνω από το Παλατάκι εκεί στην Πυλαία, αλλά τελικά ο φτωχός ελληνικός πάγκος (η Αθηνά Λέξα έφυγε κι αυτή στην Αμερική) και οι μέτριες επιλογές στις ξένες έκαναν το εγχείρημα να ξεφουσκώσει. Η φυγή της Παυλοπούλου για την Πολωνία κατά τον Γενάρη ήταν αναπόφευκτη, ενώ το τελειωτικό χτύπημα ήταν η 7η θέση στη γενική κατάταξη (6 νίκες, 10 ήττες) και η αποχώρηση του Κεραμιδά, ο οποίος επιστρέφει στην Ουγγαρία για λογαριασμό της παλιάς του ομάδας, της Cegled.
Τρία
Σε ένα πρωτάθλημα που κυριαρχούν οι ξένες παίκτριες, οι Ελληνίδες, όταν κάνουν αισθητή την παρουσία τους, ξεχωρίζουν όπως η μύγα μέσα στο γάλα. Δεν αναφέρομαι προφανώς στις καθιερωμένες παίκτριες (Παυλοπούλου, Σταμολάμπρου, Νικολοπούλου κ.ά.) που έχουν ήδη περάσει το κατώφλι της Εθνικής και είναι βασικότατα στελέχη της, αλλά στις άλλες, τις νεαρότερες που περιμένουμε να ξεπεταχτούν.
Μια τέτοια περίπτωση είναι αναμφισβήτητα η 20χρονη Λίλια-Άννα Καρακασίδου, η βραχύσωμη και ταχύτατη γκαρντ της Ελευθερίας Μοσχάτου. Είχε μια γεμάτη χρονιά στο πρωτάθλημα με 32 περίπου λεπτά συμμετοχής ανά μέσο όρο, με 10.7 πόντους και 4.2 ασίστ, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την αποχώρηση, μετά από μόλις τρία ματς, της Νίκης Έιβερι. Επίσης, έκλεψε τις εντυπώσεις στο Κύπελλο Γυναικών οδηγώντας με τους 22 της πόντους την ομάδα της στον τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό. Το Κύπελλο η Ελευθερία μπορεί να μην το σήκωσε στο τέλος, όμως η Καρακασίδου αναδείχθηκε επάξια σε MVP της διοργάνωσης. Παράλληλα, απέκτησε και μια μικρή εμπειρία από το Γιούροκαπ στην αρχή της σεζόν και σίγουρα την επόμενη χρονιά περιμένουμε πολλά από εκείνη, πάντα με τη φανέλα της Ελευθερίας στην οποία αποφάσισε να παραμείνει.
Στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου, με τον ΟΑ Χανίων, είδαμε να κάνει ωραίες εμφανίσεις και η 18χρονη Σταυρούλα Παπαδάκη, ένα ψηλό γκαρντ που, αν δουλέψει και δουλευτεί σωστά, έχει όλα τα εφόδια να μας απασχολήσει θετικά το επόμενο διάστημα. Στον ημιτελικό αγωνίστηκε 25 λεπτά πετυχαίνοντας 15 πόντους (3/6 τρίποντα). Από του χρόνου, όμως, και αυτή μετακομίζει στην Αμερική, στο Πανεπιστήμιο του Stanford, για να παίξει μπάσκετ και να κάνει παρέα στην Έλενα Μποσγανά.
Στην άλλη πλευρά της… λίμνης και συγκεκριμένα στο Santa Clara University της Καλιφόρνια θα μεταφερθεί και μια ακόμη νεαρή ελπιδοφόρα παίκτρια, η 18χρονη Γεωργία Γρηγοροπούλου (με κλήση ήδη στην Εθνική Γυναικών), η οποία βρέθηκε τη φετινή χρονιά στον Παναθηναϊκό με ελάχιστο χρόνο στην ομάδα των γυναικών, αλλά με πρωταγωνιστικό ρόλο στις νεάνιδες, με τις οποίες κατέκτησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και, όπως αναμενόταν, αναδείχθηκε MVP του τουρνουά που διεξήχθη στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης.
Ας αναφέρουμε, τέλος, και τη Σταυριανή Βιντσιλαίου, η οποία μετά την περσινή χρονιά με τον ΠΑΣ Γιάννινα επανήλθε στην Αθήνα για λογαριασμό των Εσπερίδων. Τίμια χρονιά για τη Βιντσιλαίου, που ήταν βασικότατη στην ομάδα της με 28 περίπου λεπτά συμμετοχής (9.4 π., 4.6 ρ.) και πλαισίωσε θετικά τις δύο ξένες των Εσπερίδων (Emily Potter, Roxana Barahman), που ήταν και οι καλύτερες της φετινής Α1 (την Potter την καπάρωσε ήδη ο Παναθηναϊκός). Όσο για τη Βιντσιλαίου την καλή της σεζόν την εξαργύρωσε με το πρώτο της συμβόλαιο στο εξωτερικό, στην Ιταλία και την Brixia Basket στην A2 Femminile, ακολουθώντας τα βήματα της δίδυμης αδελφής της, Αγγελικής.
Δύο
Κατά τα λεγόμενα του Χρήστου Βασιλειάδη, να περιμένουμε από την ΕΟΚ να αναλάβει τη συστηματική προβολή και μετάδοση των αγώνων της Α1, μάλλον μάταιος κόπος θα είναι στην παρούσα χρονική συγκυρία. Από τη στιγμή λοιπόν που το προϊόν δεν πουλάει, τότε και η ΕΡΤ αδιαφορεί. Κι αν καμιά φορά δείξει ένα κάποιο ενδιαφέρον, προσκρούει στις αλλόκοτες επιλογές των ομάδων (βλ. και παρακάτω). Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα έγιναν στους τελικούς, με τον Ολυμπιακό να εγκαταλείπει την αρχική του πρόθεση να παίξει στο ΣΕΦ, που ενδείκνυται για τηλεοπτική μετάδοση αλλά όχι και για σίγουρη νίκη (!), και τον Παναθηναϊκό να μην έχει (ή να μην θέλει) να προτείνει κάποιο αξιοπρεπές και ασφαλές γήπεδο, για να προσελκύσει την τηλεόραση (ο Τάφος του Ινδού θα έπρεπε να έχει κατεδαφιστεί προ πολλού!).
Έτσι τι απέμεινε και φέτος; Αφενός, η μετάδοση από την ΕΡΤ μόνο του φάιναλ φορ του Κυπέλλου στην Κρήτη και, αφετέρου, η διάθεση κάποιων ομάδων της Α1 που μπόρεσαν να στριμάρουν τα εντός έδρας παιχνίδια τους — αν και όχι με συστηματικό τρόπο και σίγουρα χωρίς να καταφέρουν να «επικοινωνήσουν» επιτυχώς τις όποιες κινήσεις έκαναν. Για άλλη μια χρονιά, λοιπόν, η ελλιπής ορατότητα (visibility) και η απουσία μιας φρέσκιας και ενδιαφέρουσας επικοινωνιακής τακτικής από την πλευρά τόσο της ΕΟΚ όσο (κυρίως) των ομάδων αποτέλεσε το μεγάλο αγκάθι της ελληνικής Α1. Όχι ότι δεν έγιναν κάποιες βελτιωτικές κινήσεις από την Ομοσπονδία (το μηνιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό που λανσάρισε από τις αρχές του 2022 και κυρίως η έναρξη λειτουργίας του Web Radio με τη συμμετοχή της Εβίνας Μάλτση και της Μαριάννας Αξιοπούλου σε εκπομπή ειδικά αφιερωμένη για το γυναικείο μόνο στα θετικά μπορούν να λογαριαστούν), αλλά το μπάσκετ γυναικών χρειάζεται περισσότερα. Ευελπιστούμε στα προσεχώς.
Ένα
Στους τελικούς ο Ολυμπιακός μπήκε με τον αέρα του 2-0 της κανονικής περιόδου, αλλά και της άνετης νίκης επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Κυπέλλου. Στο αχανές ΣΕΦ, λοιπόν, όπου έστησε το συνεργείο της η ΕΡΤ, όλοι περιμέναμε μια εύκολη επικράτηση των ερυθρόλευκων που θα καθιστούσε τη σειρά των τελικών μια τυπική διαδικασία. Αμ δε! Λίγο η αγωνιστική απραξία από τη διακοπή ενός μήνα περίπου (το Πανελλήνιο Νεανίδων που λέγαμε πιο πάνω!) που έβγαλε τον Ολυμπιακό εκτός ρυθμού, λίγο η μεγαλύτερη ετοιμότητα του Παναθηναϊκού και το αμυντικό πλάνο της Καπογιάννη με την άμυνα ζώνης που βραχυκύκλωσε επιθετικά τις αντίπαλες (τελείωσαν το 3ο ματς με 6/30 τρίποντα και το 4ο με 2/18!), έγινε η έκπληξη, η οποία συνεχίστηκε και στη Λεωφόρο, όπου ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε τη σειρά. Μέχρις εκεί όμως, αφού ο Ολυμπιακός είχε εξαρχής καλύτερη ομάδα και ήταν θέμα χρόνου να βρει τον ρυθμό του και να ολοκληρώσει τη σειρά με 4-2 κερδίζοντας τον τίτλο του Πρωταθλητή για το 2022.
Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε τις κακές του επιλογές στις ξένες παίκτριες (η Γερμανίδα Emma Stach ως κοινοτική δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις), ειδικά στη θέση της ψηλής, όπου άλλαξε δυο-τρεις μέσα στη σεζόν με χειρότερη επιλογή —μακράν— αυτή της Linetta Kizer. Για του χρόνου, πάντως, η ομάδα της Ελένης Καπογιάννη κινείται ήδη δυναμικά στο παιχνίδι των μεταγραφών: εκτός από την Emily Potter (1.95 εκ.) των Εσπερίδων, απέκτησε στα γκαρντ την Ευγενία Κολλάτου, τη Διονυσία Αλεξανδρή και… (drumroll) την Πηνελόπη Παυλοπούλου! Ακούγεται, επίσης, ότι κινείται και για την Ελεάννα Χριστινάκη.
Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, ήταν καλύτερα φτιαγμένος φέτος, αν και στο τέλος έπαιξε χωρίς την Αμερικανίδα Alexis Tolefree, για λόγους που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Στον πάγκο του βρέθηκε ο Λετονός Martins Zibarts, αλλά και η Στέλλα Καλτσίδου, η οποία ανακοίνωσε ήδη την αποχώρησή της. Φημολογείται έντονα ότι της έχει προσφερθεί θέση στο τεχνικό επιτελείο της ανδρικής ομάδας του Ολυμπιακού, την οποία η Καλτσίδου έχει αποδεχθεί και απομένει απλώς η επίσημη ανακοίνωση.
Συν ένα
Ήταν οι τελευταίες μιας σπουδαίας γενιάς που αναμόρφωσε το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα. Η Όλγα Χατζηνικολάου και η Λολίτα Λύμουρα αποχώρησαν από την ενεργό δράση μετά από μια μακρά καριέρα, με επιτυχίες, σκαμπανεβάσματα, περιπέτειες και θερμή αφοσίωση στο άθλημα.
Μέλη της Εθνικής ομάδας από μικρές (2001-2018 η Χατζηνικολάου με 133 συμμετοχές, 2002-2018 η Λύμουρα με 163 συμμετοχές), συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στις επιτυχίες της κατά την τελευταία 15ετία. Και οι δύο πέρασαν από το εξωτερικό (από την Ισπανία η Χατζηνικολάου, από την Ιταλία η Λύμουρα), αλλά το περισσότερο μπάσκετ τους το έπαιξαν στην Ελλάδα, ως συμπαίκτριες (σε Εσπερίδες, Αθηναϊκό, Πρωτέα Βούλας και Παναθηναϊκό) και ως αντίπαλες (στον Ολυμπιακό η Χατζηνικολάου, στον ΠΑΟΚ η Λύμουρα). Μεταξύ πολλών άλλων εγχώριων τίτλων, οι δυο τους κατέκτησαν το 2010 με τον Αθηναϊκό το Γιούροκαπ, το μοναδικό ευρωπαϊκό τρόπαιο που έχει πάρει ελληνική ομάδα. Τελευταίος κοινός τους τίτλος το Πρωτάθλημα του 2021 που κέρδισαν με τον Παναθηναϊκό.
Τις ευχαριστούμε!
Ιούνιος 2022
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου