Το εξπρές της Αικατερινούπολης

Άλλη μια σεζόν ολοκληρώθηκε στην Ευρωλίγκα Γυναικών. Αναμενόμενο το αποτέλεσμα, αν και με αυξημένο τον βαθμό δυσκολίας σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές.

Τρία στη σειρά, έξι στο σύνολο

Η UMMC φέτος δεν είχε αντίπαλο. Για την ακρίβεια δεν έχει εδώ και μια τριετία, ειδικά από τότε που οι κροίσοι ιδιοκτήτες της έπαψαν να προσανατολίζονται μόνο στο να χώνουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και προχώρησαν σε σωστότερες επιλογές προπονητών δίνοντας εντέλει τα ηνία της ομάδας στον Ισπανό Miguel Méndez και τον βοηθό του, Ισπανό επίσης, Luis Rey. Και αν τις προηγούμενες χρονιές όλο και κάποια ομάδα θα βρισκόταν για να κλέψει κάποια νίκη από το ρωσικό θηρίο (η USK Praha το 2019, η TTT Riga το 2020), στη συντομευμένη φετινή σεζόν δεν είδαμε ούτε καν αυτό. Δέκα νίκες στη σειρά για την UMMC και αήττητη στον δρόμο προς την κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου τίτλου και έκτου συνολικά στην ιστορία της (2003, 2013, 2016, 2018, 2019, 2021). Επόμενος στόχος, η ισοφάριση προφανώς του ρεκόρ της Spartak Μόσχας με τις τέσσερις συνεχείς κατακτήσεις (2007-2010).

Οι αντίπαλες

Περίπατο πάντως δεν έκαναν οι Ρωσίδες σε αυτό το φάιναλ-φορ. Η Fenerbahçe στον ημιτελικό πίεσε την UMMC μέχρι τέλους χαρίζοντάς μας ένα παιχνίδι υψηλού επιπέδου και γεμάτου σκορ (84-88). Πλήρωσε όμως τελικά την κακή προσαρμογή της άμυνάς της στο α΄ ημίχρονο, όταν και επέτρεψε στις Ρωσίδες να σκοράρουν 55 πόντους (48-55 ήταν το επιμέρους σκορ!). Όπως, ίσως, της στοίχισε και η σωματική ανετοιμότητα βασικών παικτριών της που είχαν διαγνωστεί θετικές στον κορονοϊό δύο εβδομάδες πριν.

Για την Avenida, από την άλλη, ξέραμε ότι θα εμφανιστεί διαβασμένη κι ότι θα βασιζόταν εν πολλοίς στο πιο σημαντικό όπλο της, την εξαιρετική ομαδική της άμυνα, που την οδήγησε αήττητη μέχρι τον τελικό. Ξεκίνησε δυνατά στο α΄ δεκάλεπτο παίρνοντας προβάδισμα δέκα περίπου πόντων και δεν παραδόθηκε στην ανωτερότητα της UMMC παρά μόνο στο 36ο λεπτό της αναμέτρησης. Κι αν δεν τραυματιζόταν νωρίς, με διάστρεμμα στον αστράγαλο, η Maite Cazorla με αποτέλεσμα να περιοριστεί το ροτέσιον του Íñiguez στην περιφέρεια και, κυρίως, αν η Katie Lou Samuelson έβρισκε το χέρι της στο τρίποντο (με 0/4 τρίποντα τελείωσε το ματς και μόλις 6 πόντους με 17.6% ευστοχία στα σουτ εντός πεδιάς), τότε μπορεί και να βλέπαμε έναν πραγματικά συναρπαστικό τελικό μέχρι το τέλος. Με τα "αν" και τα "ίσως", όμως, δεν καταλήγουμε πουθενά και έτσι η ιστορία αποφάνθηκε νικηφόρα για την UMMC με τελικό σκορ 68-78.

Στον μικρό τελικό μια σαφώς απογοητευμένη και κατάκοπη Fenerbahçe κατάφερε να κάμψει δύσκολα τη σθεναρή αντίσταση της Sopron Basket (58-64) και να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο. Κορυφαίες για τις Τουρκάλες, η Kayla McBride με double-double (15 π., 10 ρ.) και η Satou Sabally (13 π.). Στον αντίποδα για τη Sopron, που έπαιξε σε αυτό το ματς χωρίς την Gabby Williams, πάλεψαν οι δύο διεθνείς Σέρβες, η Tina Krajisnik (17 π., 11 ρ.) και η Jelena Brooks (21 π.).

Déja-vu

Ήταν το 2012, στην Κωνσταντινούπολη και πάλι, όταν Ros Casares Valencia και Rivas Ecopolis αναμετρήθηκαν στον τελικό του φάιναλ-έιτ εκείνης της σεζόν. Στον πάγκο των δύο ομάδων κάθονταν δύο Ισπανοί προπονητές, πρωτάρηδες και οι δυο στη διοργάνωση, ο Roberto Íñiguez και ο Miguel Méndez. Ο πρώτος είχε αναλάβει τη Ros Casares μεσούσης της σεζόν, μεταπηδώντας από την ανδρική ομάδα της Βαλένθια στη γυναικεία με μοναδικό και απαρέγκλιτο στόχο την κατάκτηση της πολυπόθητης Ευρωλίγκας. Ο δεύτερος ανέλαβε το 2011 το φιλόδοξο τότε πλάνο της Rivas αφήνοντας πίσω του μια δεκάχρονη αξιοπρεπή θητεία στον πάγκο της Celta Vigo. Ήταν η εποχή που το ισπανικό γυναικείο μπάσκετ πρωταγωνιστούσε στην Ευρωλίγκα Γυναικών με συνεχόμενες παρουσίες σε φάιναλ-φορ, συμμετοχές σε τελικούς και με την κατάκτηση του τίτλου, μια χρονιά πριν, από την Avenida με τον Lucas Mondelo στον πάγκο.

Δέκα περίπου χρόνια μετά, λοιπόν, Íñiguez και Méndez ξανασυναντιούνται στην Κωνσταντινούπολη ως αντίπαλοι. Μόνο που οι όροι έχουν πλήρως αντιστραφεί. Στην υπερομάδα της UMMC, ως απόλυτο φαβορί, βρίσκεται ο Méndez. Ενώ στον πάγκο της πιο νεανικής ομάδας της φετινής Ευρωλίγκας και κατεξοχήν αουτσάιντερ στρογγυλοκάθεται ο Íñiguez, που στο μεταξύ είχε να επιδείξει και μια εντυπωσιακή πορεία στη διοργάνωση. Τελικό αποτέλεσμα (για την ώρα): 3-1, υπέρ του Méndez. Από θέση ισχύος, βεβαίως-βεβαίως!

The real MVP

Η απονομή του τίτλου της πολυτιμότερης παίκτριας στην Breanna Stewart μόνο αστεία μπορεί να θεωρηθεί. Και είναι. Όπως ταυτόχρονα είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι όσοι τελικά ψηφίζουν επιλέγουν με βάση το όνομα κυρίως και όχι τόσο με γνώμονα την επίδοση ή την πραγματική συνεισφορά. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο τίτλος της MVP στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας ήταν ο μοναδικός που έλειπε από την προσωπική συλλογή της Stewie και αναμφισβήτητα θα πρέπει να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.

Πάντως, αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλεγεί μια παίκτρια από την UMMC αυτή μάλλον θα ήταν η Allie Quigley που με τους 27 της πόντους (65% περίπου ευστοχία στο σουτ εντός πεδιάς) ηγήθηκε της ομάδας της στον δύσκολο και αμφίρροπο ημιτελικό απέναντι στη Fenerbahçe. Ή έστω η Courtney Vandersloot, ο μπασκετικός εγκέφαλος της ρωσικής ομάδας, που μοίρασε 12 ασίστ στον τελικό και πέτυχε σημαντικά καλάθια βοηθώντας την UMMC να πάρει κεφάλι στο σκορ στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

Παρ’ όλα αυτά, αν ψάχνουμε την πραγματική MVP αυτού του φάιναλ-φορ, αυτή ήταν ομολογουμένως η Tiffany Hayes της Avenida: 25 πόντοι και 72.7% ευστοχία στον ημιτελικό με τη Sopron, 29 πόντοι και 63.2% ευστοχία στον τελικό με την UMMC. Κάνοντας πολλή δουλειά στην άμυνα, στα ριμπάουντ αλλά και στο δημιουργικό παιχνίδι της ομάδας της.

𝐹𝐸𝒜𝑅𝐿𝐸𝒮𝒮 🔥@tiphayes3 erupted for 29 PTS in one of the best #EuroLeagueWomen Final scoring performances ever 🌪 pic.twitter.com/E1oojRQ2Ea

— EuroLeague Women (@EuroLeagueWomen) April 19, 2021

Δικαιολογημένο, λοιπόν, το παράπονο του Roberto Íñiguez στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό, ο οποίος απόρησε με την επιλογή λέγοντας χαρακτηριστικά: Είμαι θυμωμένος με την επιλογή της MVP. Αγαπώ την Ευρωλίγκα, αγαπώ τον θεσμό, είμαι εδώ δέκα χρόνια, έχω μεγάλο πάθος με τη διοργάνωση, πιστεύω ότι είναι η καλύτερη διοργάνωση στον κόσμο, αλλά σήμερα αυτό που έγινε είναι αδικία. Η MVP είναι η Tiffany Hayes. Δεν έχει σημασία αν κερδίζεις ή χάνεις το παιχνίδι. Και δεν είναι μόνο οι 29 πόντοι που έβαλε. Είναι και η άμυνα που έπαιξε στην Quigley, τα ριμπάουντ που μάζεψε, όλα όσα έκανε στο παρκέ. Ξέρουμε ότι η Breanna Stewart είναι η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο. Αλλά γιατί να το κάνουμε αυτό; Δεν καταλαβαίνω γιατί επιβραβεύουμε το ατομικό μπάσκετ…

Μίλα μου για αριθμούς...

Για τους τρεις τίτλους του Méndez γράψαμε. Το ξαναναφέρουμε, ωστόσο, γιατί ο Ισπανός δείχνει να είναι ο μόνος που, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει στην UMMC, είναι σε θέση να απειλήσει το ρεκόρ των πέντε κατακτήσεων της Natália Hejková (αναφερόμαστε πάντα στη σύγχρονη φάση της Ευρωλίγκας Γυναικών, από το 1996 και δώθε). Στους τέσσερις τίτλους, όλους με την UMMC, έφτασαν η Emma Meesseman και η Brittney Griner (2016, 2018, 2019, 2021). Το ίδιο και οι Ρωσίδες Evgeniia Beliakova, που ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την ενεργό δράση μετά το τέλος της σεζόν, και η αρκετά νεότερή της Maria Vadeeva (Kursk-2017, UMMC-2018, 2019, 2021). 

Στην κορυφή των κατακτήσεων, ωστόσο, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Diana Taurasi και της Natalia Vieru, σκαρφάλωσε η Alba Torrens. Έξι τίτλοι για την 31χρονη Ισπανίδα, με τρεις διαφορετικές ομάδες (Avenida-2011, Galatasaray-2014, UMMC-2016, 2018, 2019, 2021). Δυο φορές μάλιστα αναδείχθηκε και η MVP (2011, 2014).

Απρίλιος 2021